Kamakura – Tsurugaoka Hachimangu
Kamakura była stolicą Japonii w latach 1192-1333, jako siedziba shogunatu. Wówczas pojawiła się tu świątynia Tsurugaoka Hachimangu i do dziś pozostaje najważniejszym sanktuarium shinto w mieście. Została wybudowana w 1063 roku przez Minamoto Yoriyoshi jako filia sanktuarium Iwashimizu w Zaimokuza i dedykowana Cesarzowi Ojin, któremu przypisywano boską moc opiekuna wojowników Hachiman, jego matce Cesarzowej Jingu i jego żonie Hime-gami. Co ciekawe, świątynia była nie tylko przybytkiem kami Hachiman, ale także japońskiej szkoły buddyzmu Tendai, o czym podobno świadczy styl architektoniczny.
Do jej obecnej lokalizacji przeniósł ją i rozbudował w roku 1191 Minamoto-no Yoritomo, założyciel szogunatu Kamakura, by Hachiman chronił jego urząd. Do świątyni prowadzi brama torii i trzy małe mosty, dwa płaskie po bokach i łukowaty w środku. W czasach shogunatu znajdowały się tylko dwa – jeden płaski i jeden łukowy, wykonane w drewnie i pomalowane na czerwono. Shogun pozostawiał tu zostawi swój orszak i przechodził pieszo do sanktuarium. Most łukowy nazwany Akabashi (Czerwony Most) był zarezerwowany tylko dla niego. Zwykli ludzie musieli użyć płaskiego. Przechodziły one nad kanałem łączącym dwa stawy popularnie zwane Genpei-ike. Jeden staw z trzema wyspami miał reprezentować ród Minamoto, a drugi z czterema wyspami ich odwiecznych wrogów – ród Taira. Minamoto ( „Gen”) i Taira ( „Pei”).
Jednym z wydarzeń historycznych związanych z sanktuarium było zabójstwo Sanetomo, ostatniego z synów Minamoto Yoritomo. Aby zrozumieć tło tego zamachu musimy choć na chwilę odwołać się do historii. Minamoto Sanetomo urodził się w roku 1192 jako drugi syn założyciela shogunatu Kamakura Minamoto Yoritomo. Jego matką była Masako z rodu Hōjō, a starszym bratem Yori’ie Minamoto. Warto wspomnieć, że Minamoto Yoritomo był tym, który ustanowił nową kastę społeczną samurajów i założył pierwsze „rządy pod namiotem” (bakufu) czyniąc godność shoguna tytułem dziedzicznym. Wcześniej tytuł taki był nadawany przez cesarza wybitnemu przywódcy wojskowemu na czas wojen i zwracany po ich zakończeniu. Nowy system zapoczątkowany przez Yoritomo przetrwał aż do ery Meiji i obejmował okres panowania trzech dynastii shogunów: Kamakura, Ashikaga i wreszcie Tokugawa.
Gdy w roku 1199 zmarł Yoritomo dziedziczny tytuł shoguna w roku 1202 przypadł starszemu synowi Yori’ie. Do zagarnięcia całej władzy politycznej i wojskowej dążył jednak dziadek Tokimasa Hōjō, który już rok później doprowadził do pozbawienia Yori’ie tytułu shoguna i umieszczenia go w areszcie domowym za spiskowanie przeciwko klanowi Hōjō. W tej sytuacji w roku 1203 nową głową klanu Minamoto został Sanetomo, który jednocześnie został mianowany shogunem. Rok później Yori’ie został zamordowany przez ród Hōjō, a Tokimasa Hōjō rozpoczął walkę o władzę z Minamoto Sanetomo.
Obawiając się o własne życie i mając poczucie bezsilności wobec rodu Hōjō, Sanetomo odsunął się od polityki zatrzymując pusty tytuł shoguna. Nie przeszkodziło mu to jednak w zdobyciu kolejnych stanowisk na dworze cesarskim i tak w roku 1218 otrzymał jeden z ważniejszych urzędów – ministra prawej strony. Wieczorem 12 lutego 1219, gdy Sanetomo schodził po schodach świątyni Tsurugaoka Hachimangu, po uroczystościach z okazji objęcia przez niego tego urzędu, nagle pojawił się syn jego brata Yoshinari Minamoto, zaatakował go i zamordował. Sprawca miał ukryć się za wielkim drzewem Ginko, które przetrwało aż do 10 marca 2010 roku, gdy powaliła je burza. Kilka godzin później zabójca popełnił sepuku i tak przyczynił się do ostatecznego upadku rodu Minamoto i końca jej rządów w Kamakura.
Kamakura – Kōtoku-in
Budowa posągu Buddy Amidy w Kamakurze była podobno marzeniem pierwszego shoguna Minamoto Yoritomo, który w roku 1195 był obecny na uroczystym odsłonięciu po renowacji wielkiego posągu w świątyni Todaiji w Nara. Zmarł jednak cztery lata później, a urzeczywistnieniem jego marzeń zajęła się jedna z dam dworu imieniem Inada, która wraz z żoną shoguna zbierały w całej okolicy fundusze na ten cel. W budowę zaangażowany był także buddyjski mnich Jōkō z Tōtōmi. Jak twierdzą stare kroniki, pierwotnie był to posąg drewniany, który rzeźbiono nieprzerwanie przez 10 lat i ukończono w roku 1243. Pięć lat później wielka burza zniszczyła jednak pawilon, a posąg który w nim stał został poważnie uszkodzony. I tak urodził się pomysł postawienia posągu odlanego z brązu, który w roku 1252 stanął w świątyni Kōtoku-in oficjalnie znanej jako Daii-san Kōtoku-in Shojosen-ji.
Przyroda nie była jednak łaskawa dla tego miejsca także w późniejszych latach. W starych zapisach Taiheiki i Kamakura-dainikki można znaleźć informacje, że budynki świątyni były wielokrotnie niszczone przez tajfuny i tsunami. Nie powinno to dziwić gdy spojrzy się na mapę bo w linii prostej świątynia stoi w odległości zaledwie 1 km od zatoki. Najpoważniejsze zniszczenia spowodowały tajfuny jakie nawiedziły tę okolicę w latach 1334 i 1369, a następnie wielkie trzęsienie ziemi w roku 1498. Wówczas ostatecznie zawalił się drewniany pawilon ale posąg ocalał. Od tej pory stoi już jednak na otwartym powietrzu narażony na deszcz, mróz i słońce. Mniej więcej w połowie okresu Edo, gdy posąg powoli popadał w ruinę, dwaj mnisi sekty Jōdo-shū Yuten i Yokoku podjęli się jego renowacji ze środków przekazanych przez Nojima Shinzaemon, kupca z dzielnicy Asakusa. Kolejnych napraw wymagał po wielkim trzęsieniu ziemi w roku 1923, a ostatnio w roku 1960 gdy podstawę posągu dodatkowo wzmocniono i dodano amortyzatory mające chronić go przed skutkami kolejnych trzęsień.
Posąg wykonany z brązu, ma wysokość 13,35 m i waży ok. 121 ton, chociaż dane te są w różnych źródłach niespójne. Odlew jest pusty w środku i od tyłu można wejść do wnętrza. Jest z pewnością jednym z najważniejszych zabytków Kamakura, gdzie przez cały rok przewija się ogromna liczba buddystów wszystkich sekt z Japonii i całego świata, a także my – turyści.
