Muscat był już znanym portem w I w. n.e. na drodze przez Zatokę Omańską i dalej do Cieśniny Ormuz. Grecki geograf Ptolemeusz nazwał go Cryptus Portus czyli Ukrytym Portem. Jego znaczenie zaczęło wzrastać między XIII a XV wiekiem. Początkowo służył żeglarzom jako przyjazny punkt poboru wody, ale już w XVI w. stał się także ważnym ośrodkiem handlowym. Wybrzeżem i portem rządziło wiele omańskich plemion ale także obcych najeźdźców. Władali nim Sassanidzi, Persowie, Portugalczycy, a nawet Turcy Osmańscy. Skąd wzięła się nazwa Muscat do końca nie wiadomo. Być może pochodzi od arabskiego moscha oznaczającego napompowaną skórę, a może od sumeryjskiego imienia Maa-kan, które po arabsku służyło do określenia ludzi morza. Mieszkaniec tych terenów to Muscatter lub Muscatan.

Do początku XVI w. gdy wnętrzem Omanu rządzili imamowie wybrzeże podlegało perskiemu władcy królestwa Ormuz. Kres ich rządów przynieśli Portugalczycy. W 1507 roku dopłynęła tu wyprawa sześciu okrętów pod dowództwem admirała Afonso de Albuquerque. Płynąc wzdłuż wybrzeża Omanu Portugalczycy niszczyli statki, plądrowali i palili miasta. Muscat początkowo poddał się bez walki, ale po przybyciu posiłków miasto stawiło opór. Zostało spalone, a większość mieszkańców zabita. W październiku tego samego roku Portugalczycy zdobyli Ormuz. Najazd zakończył się podpisaniem traktatu, który zwalniał ich od opłat celnych, dawał prawo wybudowania fortu i kontroli szlaku handlowego przez Ormuz.

W latach W 1527 – 1531 Portugalczycy wybudowali koszary, magazyny i kaplicę. Gdy w 1546 roku zostali zaatakowani przez flotę osmańską zdecydowano o budowie fortu. Pierwszy al-Mirani z roku 1550 niewiele pomógł i Turcy zdobyli miasto a fort został zniszczony. Do roku 1582 Muscat jeszcze dwa razy przechodził z rąk do rąk. Wreszcie w 1588 roku zakończono odbudowę Fortu al-Mirani i zbudowano bliźniaczy al-Jalali. W 1622 roku połączone siły perskie i brytyjskie zajęły Ormuz a Portugalczycy zaczęli budować mur i wieże obronne wokół Muscatu. Niewiele to pomogło i w styczniu 1650 roku musieli się poddać siłom Sultana bin Saif’a.

Za czasów obecnej dynastii  Ai Said fortece pozostawione przez Portugalczyków były miejscem walk o sukcesję. Na początku 1781 roku dwaj synowie Ahmada bin Saida – Sultan i Saif, przejęli kontrolę nad fortami al-Mirani i al-Jalali, a nawet porwali swojego brata i ostrzelali miasto. W końcu Ahmad bin Said zmusił ich do poddania. Próby przejęcia władzy i zmiany ustroju państwa nie ucichły po przejęciu władzy twardą ręką przez obecnego sułtana Qaboos’a. Z ostatnimi musiał się zmierzyć po rewolucji islamskiej w Iranie w roku 2011. Od tej pory panuje spokój.

Przez większość XX wieku Fort al-Jalali pełnił funkcję głównego więzienia w Omanie znanego z przerażających warunków. Trafiali tu głównie przeciwnicy sułtana i ważniejsi uczestnicy zbrojnych rebelii. W roku 1970 więzienie zostało zlikwidowane, a w 1983 fort został odrestaurowany. Urządzono w nim muzeum historii i oręża Omanu które jest dostępne tylko dla głów państw i innych dostojników przybywających do Omanu na zaproszenie sułtana. Widoczny dobrobyt i program budowy nowoczesnego państwa przekształciły Muscat w metropolię liczącą około 700 tys. mieszkańców. Wbrew niektórym opiniom jakie spotkałam ma bardzo dobrze rozwiniętą sieć transportu publicznego, a połączenia bezpośrednie z lotniskiem i innymi dzielnicami obsługuje 14 linii autobusowych.

Nas oczywiście najbardziej interesuje starówka rozciągnięta wzdłuż nadmorskiej drogi Muttrah Corniche. Ta część Muscatu oddzielona jest od reszty miasta przybrzeżnymi górami, na których można dostrzec baszty i fragmenty dawnych murów obronnych z XVII w. Podobno jeszcze do połowy XX w. bramy starego miasta zamykano trzy godziny po zapadnięciu zmroku, a każdy poruszający się po ulicach musiał mieć zapaloną latarnię. Główną atrakcją jest zespół pałacowy Al Alam (Pałac Flagi) położony nad zatoką w sąsiedztwie historycznych fortów. Aby zobaczyć kompleks pałacowy przejdziemy ulicą Al Saidiya do skrzyżowania z Al Bahri Rd,  a potem obok pałacu, budynków rządowych i administracyjnych ulicą Qas’r Al Alam aż do nadmorskiej promenady Al Mirani Str.

Pałac jest jedną z sześciu rezydencji królewskich rządzącego monarchy, sułtana Qaboosa i ma ponad 200-letnią historię. Został wybudowany przez Sultana ibn Ahmeda VII – dziadka obecnego władcy i odrestaurowany przez niego w roku 1972. Pałac pełni funkcję ceremonialną i jest wykorzystywany podczas oficjalnych wizyt. Część mieszkalna dla gości  położona  jest w ogrodzie otoczonym murem, ma własny basen i spa.

Wszystkie pałace, miejsca pobytu sułtana jego rodziny i gości są strzeżone przez Royal Guard of Oman czy Królewską Straż Sułtana. To specjalna formacja o charakterze obronnym i reprezentacyjnym zdolna do prowadzenia samodzielnych operacji lądowych. Jej częścią jest Eskadra Oman Royal Yacht Squadron obsługująca królewskie jachty, statki pomocnicze i jeden luksusowy krążownik przybrzeżny. Formacja ta licząca 150 żołnierzy stacjonuje w budynkach przylegających do Fortu Al Mirani.

Innym ciekawym miejscem jest Muzeum Bait Al Zubair położone na południe od pałacu Al Alam przy Al Saidiya. Muzeum prezentuje rodzinną kolekcję omańskich artefaktów gromadzonych przez kilka stuleci i jest uważana za najlepszą, jaka pozostaje w rękach prywatnych.

Rezydencja zbudowana w roku 1914 była domem szejka Zubair ibn Ali, który był ministrem i doradcą trzech kolejnych sułtanów. W roku 1998 została przekształcona w muzeum znane w regionie jako najważniejszy ośrodek dziedzictwa, sztuki i kultury w Omanie.

W pięknie odrestaurowanym domu można zobaczyć starą broń z kolekcją tradycyjnych sztyletów omańskich (Khanjar), ubiory, biżuterię, pieczęci a nawet ręcznie pisane stare księgi Koranu. Warto wiedzieć że wspomniany Khanjar jest narodowym symbolem sułtanatu znajdującym się w godle kraju. Muzeum jest także kulturalnym centrum Muscatu, organizującym międzynarodowe wystawy sztuki współczesnej.